B(l)ogovanje
Povezani članci
Često me prijatelji i poznanici savetuju da ne treba da pišem o zaboravu, već da tekstovi treba da budu posvećeni sećanju, da budu veseliji i sa više optimizma.
Kažu da nije sve tako crno, uvereni da većina našeg naroda poznaje svoju istoriju i neguje sećanja na naše istinske heroje, naučnike, umetnike… 
Siguran sam da je lepše čitati takve „vesele“ tekstove, kao što je lepše i gledati romantične komedije od drame, ali ovo nije film – ovo je život. A život ih (nas) demantuje.
Postali smo narod prisećanja, a ne sećanja – kako to zna da kaže moj prijatelj Mihailo Medenica.
Ovaj tekst je posvećen (pri)sećanju na jednog od nahrabrijih i najčestitijih ratnika u dugoj srpskoj istoriji – vojvodi Vuku.
Ime ovog neustrašivog i jedinstvenog ratnika nekada se izgovaralo šapatom i sa neverovatnim strahopoštovanjem, nekada bučno poput fanfara koje najavljuju slavni trijumf, a danas se ime vojvode Vuka gotovo ne izgovara jer srpska nacija u poslednje vreme pamti samo ono što je juče bilo…
„Kada jednom bude napisana krvava istorija našeg nacionalnog oslobođenja i ujedinjenja, na svakoj stranici njenoj, posebno u onom prvom periodu revolucionarnog (četničkog) delovanja, nailaziće pozniji naraštaji na ime Vojvode Vuka.“ – pisali su tokom rata novinari.
Ko bi mogao pretpostaviti tada da će se budućnost tako grubo poigrati sa istorijom.
No, da ne pišem od kraja kako sam počeo, već da se vratimo na sam početak priče o vojvodi Vuku.
Vojvoda Vuk, odnosno Vojin Popović rođen je 9.12. 1881. u Sjenici, koja je u vreme njegovog rođenja još uvek bila pod turskom vlašću.
Ubrzo nakon njegovog rođenja roditelji odlučuju da prebegnu u Srbiju i skuće se u Kragujevcu.
U Kragujevcu je završio osnovnu školu, gimnaziju a zatim i vojnu akademiju. Prvi oficirski čin dobio je 1901 godine, kada je proizveden u čin potporučnika. Vojin će raditi u trupi do 1905. godine kada napušta regularnu vojsku i priključuje se četničkom pokretu Vojvode Spase Garde u Makedoniji.
U čuvenoj Čelopečkoj bici, kada su četnički odredi naterali u bekstvo regularnu i artiljerijom naoružanu vojsku, posebno se hrabrošću istakao Vojin Popović.
Nakon toga učestvuje u borbama na Gumnu, Kiselici i kod Stracina.
Od samog pristupanja četničkoj jedinici Vojin Popović se toliko izdvajao od drugih četnika da je vrlo brzo postao vojvoda, a prilikom izvođenja akcija na teritoriji Kumanova, dobio je nadimak Vuk.
Kasnije je postao komandant celokupne četničke organizacije na levoj obali Vardara.
Sa malim prekidima Vojvoda Vuk je proveo tri godine četujući u Makedoniji.
Kada su Mlado – Turci 1908. godine izvršili prevrat u Otomanskoj imperiji prvo što su uradili obećali su „slobodu i jednakost“ svim narodima u svojoj carevini.
Naši četnici su poverovali ovom obećanju i povukli su se nazad na teritoriju Srbije, međutim bugarske čete su ostale u Makedoniji i koristeći odsustvo srpkih četnika krenuše da dele pravdu „puškom i nožem“.
Srpske se škole počeše zatvarati, srpske crkve prestadoše da služe – srpski narod poče da traži zaštitu od četnika.
Odmah po prijemu informacije o zlodelima Bugara na teritoriji Makedonije, Vojvoda Vuk se sa samo šestoricom odabranih četnika tajno vratio na teritoriju Makedonije i pristupio prebacivanju četa iz Srbije, te formiranje odbrane srpskog naroda.
Nije prošlo dugo, srpske škole ponovo se otvoriše, srpske crkve ponovo zazvoniše pozivom na službu – a Vojvoda Vuk od tada postade zaštitnik stare Srbije.
Učestvovao je u Prvom i Drugom balkanskom ratu.
U Kumanovskoj bici 23. i 24. oktobra 1912. godine, zajedno sa četničkim jedinicama branio je položaje na uzvišenju Srtevica, gde je štitio bokove Prve srpske armije, odnosno Dunavske divizije prvog poziva. Njegova jednica u novembru i decembru 1912. godine oslobodila je Prilep, Bitolj i Lerin, da bi potom bila upućena u Elbasan, gde je razoružala arnautske snage i zarobila preko 10 hiljada pušaka i drugih komada oružja.
U Drugom balkanskom ratu, jednice pod komandom vojvode Vuka aktivno su učestvovale u operacijama duž cele granice između Srbije i Bugarske.
Kroz ceo taj krvavi period naše istorije, bez malo dvanaest punih godina, on je bio najhrabriji borac Srbije. Vojvoda Vuk bio je rođen ratnik, čovek koji je nepogrešivo znao da odabere teren za okršaj, sačuva svoje saborce – i na kraju da sačuva svoju glavu odakle bi je malo ko mogao sačuvati.
Nastaviće se…
