B(l)ogovanje
Povezani članci
Odmah nakon sprovedene mobilizacije za Prvi svetski rat, vojvoda Vuk se vraća na formacijsko mesto komandanta Jadarskog četničkog, kasnije dobrovoljačkog odreda koji je zajedno sa Rudničkim odredom majora Tankosića, svrstan je u redove Treće armije.
Već u prvim borbama na Ceru vojvoda Vuk je učestvovao sa svojim odredom gde je vodio bespoštedne okršaje u podrinjskom i lozničkom kraju, potom na Tekerišu, a krajem avgusta doživeo je i lakše ranjavanje.
Još teža iskušenja dočekala su ga u kasnijim bitkama na Drini i Kolubari, a u oktobru iste godine teško je ranjen, kada mu je neprijateljski metak prošao kroz stomak. 
Oporavljao se u valjevskoj bolnici, da bi sredinom decembra bio imenovan za privremenog upravnika grada Beograda, nakon što je prestonica oslobođena od privremene austrougarske okupacije.
Vojvoda Vuk je sa svojim odredom vodio surove borbe prilikom povlačenja Druge armije i naroda u žestokoj ofanzivi neprijateljskih snaga Centralnih sila na Srbiju krajem 1915. godine, štiteći bokove armije pod komandom vojvode Stepe Stepanovića.
Do kraja decembra iste godine, odred majora Popovića štitio je odstupnicu Prvoj armiji i u januaru 1916. godine povlačio se pod neprekidnom borbom od Prizrena, preko Andrijevice, Podgorice, Skadra, pa sve do Drača.
Odred vojvode Vuka ukrcan je na saveznički brod i prebačen na Krf u poslednjim danima januara 1916. godine.
Evakuisana srpska vojska, februar 1916. godine iskoristila je za rehabilitaciju i pun oporavak, a već u martu mesecu dolazi do nove reorganizacije Vojske Kraljevine Srbije. Vojvoda Vuk ponovo dobija komandu nad reorganizovanim Dobrovoljačkim odredom, kao i unapređenje u čin potpukovnika srpske vojske.
U julu i avgustu vodi borbe u okviru „lerinske operacije“, zapravo prve faze Bitke na Kajmakčalanu, da bi se, potom njegov odred uključio u „paklene okršaje“ na vrhuncu „kajmakčalanske operacije“, odnosno u bitku za oslobođanje vrha planine Nidže (kote 2525) od bugarskog neprijatelja, kao i u sukobe na Sivoj steni, Starkovom grobu, Starkovom zubu, sve do 3. oktobra, kada su vojvodini dobrovoljci u trupama Drinske i Dunavske divizije potisnuli neprijatelja i otvorili „vrata Srbije“.
U periodu od 16. novembra razvila se nemilosrdna bitka za kontrolu nad čuvenim Gruniškim visom, koji je bio praktično neosvojiv. Dobrovoljački odred vojvode Vuka dobio je zadatak da osvoji Grunište i bugarske snage potisne prema Severu. Ostala su svedočenja, prema kojima je vojvoda Vuk tri puta zahtevao od pukovnika Smiljanića da njegov desetkovani i iscrpljeni odred bude pošteđen od tog teškog i opasnog zadatka. Kada su sve molbe bile uskraćene, vojvoda Vuk navodno je zapretio pukovniku Smiljaniću „…da će ga ubiti ukoliko se živ vrati iz boja…“.
Odred vojvode Vuka uključio se u rasplamsale borbe već 19. novembra, a prilikom završnog juriša u ranim poslepodnevnim časovima 29. novembra, Vojin je smrtno ranjen u pomalo bizarnoj situaciji.
Naime, borbe su bile strahovito krvave. Na bojištu je ostalo preko 150 mrtvih Vojinovih četnika i dobrovoljaca. Prilikom juriša na vrh Gruništa pod nazivom Crni kamen, Vuk je bio ranjen u desnu ruku. Međutim, odbio je savet svojih pratilaca da zastane, kako bi rana bila sanirana, već je revolver prebacio u levu ruku, nakon čega je nastavio sa poterom nad desetkovanim i „rasturenim“ jedinicama bugarskog neprijatelja. Kada je juriš bio okončan, a Crni kamen oslobođen, Vuk je konačno stao u nameri da svom osoblju dozvoli saniranje rane na desnoj ruci. U tom momentu, jedan unezvereni bugarski vojnik otkrio je svoj položaj iza izvesne stene, uperivši pušku u vojvodu Vuka, da bi zatim iz iste ispalio smrtonosni hitac koji je Vojina Popovića pogodio u desni pazuh, prošao direktno kroz srce i izašao sa leve strane vojvodinog tela. Vojin Popović pao je u naručje svojih izbezumljenih četničkih saboraca, a komandu nad Odredom preuzeo je Dušan Jezdić. Bugarski vojnik odmah je ubijen, a potom je nastala jeziva i turobna tišina i kao što je njegov saborac Milosav Jelić, kasnije tvrdio, činilo se kao da je tada „sahranjena i sama Srbija“.
Četnici i dobrovoljci su telo svog poginulog junaka-zapovednika na nosilima preneli do poljske bolnice, koja se nalazila podno Gruništa. Opservaciju nad lešom Vojina Popovića obavio je dr Aleksandar Kostić, otac čuvenog kompozitora Vojislava Vokija Kostića. Tada je i nastala fotografija koju su snimili saborci vojvode Vuka, koji su pridigli leš svog komandanta u uspravan položaj da bi se pored njega fotografisali.
Usledila je potresna i dostojanstvena sahrana posmrtnih ostataka potpukovnika Vojina Popovića, uz sve državne i vojne počasti. Sahranjen je na Srpskom vojničkom groblju na Zejtinliku kraj Soluna, gde je ostalo zabeleženo da je prilikom pogrebnih aktivnosti, Apis „plakao kao malo dete“. Nakon Vukove smrti, postalo je očigledno da se njegov Dobrovoljački odred ne može očuvati. Početkom decembra 1916. godine, u okviru Odreda ostalo je svega 450 ratnika, pa je isti uskoro i rasformiran. Njegovi borci pridruženi su jedinicama Treće armije, pre svih u sastav Drinske divizije.
Posmrtni ostaci vojvode Vuka preneseni su u Beograd 1923. godine, gde je ponovo, svečano i uz državne počasti sahranjen na Novom groblju.
U prisustvu porodice, izaslanika kralja Petra II, vlade i vojske, na Topličinom vencu u Beogradu svečano je otkriven spomenik vojvodi Vuku 1936. godine. Spomenik je delo vajara Đorđa Jovanovića, a podignut je dobrovoljnim sredstvima i prilozima četničkih i dobrovoljačkih udruženja.
